Transmuraaltje; d'rin d'ruit
De spoedopvang ‘s morgens om negen uur. Totale rust. We drinken koffie, maken grappen. Maar daarvoor loop ik hier niet rond. Er zit een batterij aan artsen, allemaal nominaal hun studie gedaan, aan de rand van de kantoortuin, vermoedelijk een laatste artikel bij te werken wat binnenkort in de BMJ verschijnt. Vele kamertjes om ons heen, 2 daarvan gevuld met een patiënt.
Bij de entree voor de ambu’s zit een coördinerende verpleegkundige in een blauw polootje de zorg te verdelen op een scherm. Daarnaast de spoedarts met een overzichtsrol en supervisierol.
Jawel, daar komen de telefoontjes van de huisartsen; 80% van de spoed wordt belegd door de huisartsen. Een 112 melding van een val van 5 meter dak; een beperkt CVA; de dienstdoende spoedcardioloog evalueert een ECG samen met een basisarts; de militair-arts ‘’kapitein’’ doet de eerste opvang onder supervisie van de spoedarts. Ook een femurfractuur, waar de geriatrische verpleegkundige al heen is om te inventariseren waar de patiënt heen kan na ontslag. Er wordt een bed binnen gereden voor meer dan 200 kg, voor een gynaecologisch consult op de spoed. Een jong kind met een ernstige nieuw ontdekte ziekte ligt 4.5 uur op de spoed.
Er worden IC,- en CCU verpleegkundigen gevraagd om te helpen. De aanwezige verpleegkundigen vragen artsen om snellere beslissingen om een patiënt op te nemen, dan wel te ontslaan van de spoed. De spoedarts vraagt een chirurg om nú te komen om daadwerkelijk te superviseren. De spoedinternist overlegt met de arts-assistent voor beleid voor opname op het 24 uurs observatorium.
En dan is er soep; rust…..even. De soep is speciaal gemaakt voor al deze hardwerkende collegae. Het teammoment om even op adem te komen. En de spoed wordt op code rood gezet, er kan geen patiënt meer bij. Behalve patiënten die in de wachtkamer kunnen zitten.
Soep op een andere dag, in Sneek, ik bespreek de code rood in de regio Groningen. Waar huisartsen door inzicht in het SEH-dashboard patiënten verspreid kunnen aanbieden. Zo doen zij hun best om als partner in de zorg gezamenlijk verantwoordelijkheid te nemen voor de spoedpatiënt.
Een financieel controller in Sneek vertelt dat het Maasstad Ziekenhuis nog maar twee maal per jaar code rood heeft. Hoe dan? Natuurlijk is dit een andere regio met meer concurrerende (bah; samenwerkende) ziekenhuizen. Hier zijn afspraken met de zorgverzekeraar gemaakt dat de bekostiging van de spoed in de regio gestuurd wordt op code rood, en dat daarvoor alles wat rood voorkómt ook daadwerkelijk wordt ingezet.
Code rood, niet makkelijk op te lossen, maar wel essentieel voor de patiënt om dit te verminderen. En ook voor de huisarts, specialist én de hardwerkende verpleegkundigen om dit verder aan te pakken! Want het werken op de spoed is een prachtige baan, en veel wordt al ingezet om de code rood te verminderen.
In welke troebele wateren vist het Maasstad Ziekenhuis zodat er geen code rood meer op de spoed is?
Even een belletje naar het Maasstad?
Mischa J. Hardieck, huisarts en adviseur transmurale samenwerking
Terug naar het nieuwsoverzicht
